De eerste week is omgevlogen

Allereerst bedankt voor alle gave reacties, echt enorm leuk om alle reacties van iedereen te lezen. Dus blijf vooral reacties geven haha.
De eerste week is omgevlogen. Zondag tijdens het skypen met paps en mams viel de verbinding weg , dat is hier heel normaal hoor.. Net als stroom, daarmee is het ook maar afwachten of het werkt. Tijdens het wachten op de verbinding raakte ik aan de praat met Marloes, zij werkt net als ik op de special school. Heel erg toevallig dus, tussen ons klikte het gelijk en samen met haar en een meisje uit Zwitserland wat ook op school werkt ben ik zondagavond naar Poco Loco geweest, een beachbar met live muziek. Kortom een geslaagd eerste weekend!
Maandag begon het dan echt, om half 9 gingen we met de bus richting school. Zodra we de poort inkwamen dacht ik oh no, waar is de nooduitgang, ik wil hier heel snel weer weg! Gelukkig ging ik eerst mee naar Tanji om Isatou en Cherno op te halen, zij zijn broer en zus en hebben beiden een vreselijke spierziekte. Isatou kan niets meer zelf, maar begrijpt alles. Cherno kan nog lopen, maar met moeite. In Tanji aangekomen lag Isatou te stralen toen ze mij zag en de hele terugweg heeft ze me lachend aangekeken. En toen was ik terug op school.. En ja het klinkt stom, maar nu wist ik wat ik zou zien en ik vond het prima. Ik kwam in de klas van Mary terecht, zij onderwijst de jongste kinderen. Een stuk of 40 kinderen in een lokaal, met allerlei soorten beperkingen. Sommigen zitten alleen maar te schommelen op hun stoel, maar de meesten proberen elkaar van kant te maken. De eerste dag heb ik niets anders gedaan dan kinderen uit elkaar trekken en proberen klappen te ontwijken, wooow wat was ik gesloopt om 2 uur. Thuis aangekomen zag ik de kinderen van second home, ze zijn stuk voor stuk leuk en interessant op hun eigen manier. In totaal hebben we 10 kinderen en natuurlijk Lizzy + de kleine terrorist die vaak op bezoek komt. Na het eten zaten de kinderen allemaal buiten en toen heb ik me werkelijk doodgelachen. Cherno had wit poeder op het gezicht van 3 jongens gesmeerd, zonder dat die het doorhadden. Toen ik uitgelachen was heb ik ze snel met hun hoofd onder de kraan gezet. Voor de kinderen is het hier in huis een groot feest, heerlijk. Dinsdag vond ik het erg rustig toen ik aankwam op school en dat was ook zo want de meeste docenten waren niet komen opdagen. De reden voor hun afwezigheid, het regende.. Kortom ik moest aan de bak en kreeg mijn eigen klasje. We begonnen met naailes of wat daarvoor doorgaat, 2 kinderen zitten 60 minuten lang aan een naaimachine zonder draad te draaien en de rest mag knoopjes leggen in stof. Daarna wat bezigheidstherapie en toen hadden we muziekles. Dat is echt gaaf, Lamin de muziekdocent is blind en enorm muzikaal. Hij noemt de kinderen ‘de jostiband’ en sommigen van hen zijn enorm goed in het trommelen. Binta een meisje met down uit mijn klas stond op en begon te dansen, toen moest ik natuurlijk mee doen.. Maar ik kan met trots zeggen, kinderen met down in Gambia dansen beter dan dat ik dat doe! Ze zijn allemaal zo enorm ritmisch.
Het is echt ongelofelijk hoe het hier op school gaat, docenten slapen in de klas of ze lopen gewoon weg van hun klas.. En niet zelden kijk ik een lokaal in waar iedereen elkaar zit aan te kijken inclusief de docent. Soms gebeuren er dingen die mijn hart breken, zoals een docent die Cherno uitschold omdat hij volgens haar lui is. Nou dat is hij niet, elke stap die hij zet doet hem zeer. Erg veel onderwijs geven ze hier ook niet, Mary is de enige die probeert de kinderen iets bij te brengen. Ik heb mijzelf ten doel gesteld om elke dag minstens een leerling een lach op het gezicht te bezorgen. Deze week is dat erg goed gelukt, door middel van spelletjes of door één op één onderwijs te geven. Aan alle snotterende kwijlende kinderen ben ik inmiddels ook gewend. Qua geur vind ik het tot nu toe ook heel erg meevallen gelukkig! Of ik stink nu zelf net zo erg, wie weet… Nog even een vies verhaal, wc papier kennen deze kinderen niet.. Ze doen alles met hun handen en daarna spoelen ze met een beetje water. En ja, je raad het al daarna krijg ik die handen weer ergens op mijn lichaam. En daarom ben ik enorm blij met mijn desinfecteer handzeep zonder water!
Woensdag is het zwemdag met second home, met alle kinderen gaan we naar zee voor een paar uur zwemmen. Een paar van de jongens in huis zijn van mijn leeftijd, het is heel raar om hand in hand met hen te moeten oversteken, ze zijn groter en veel sterker dan ik ben! Maar jemig wat zijn ze vrolijk.. In zee stonden ze te zingen en te dansen en ze kregen er geen genoeg van. Ook de nanny’s zwommen mee, volledig in hun kleren weliswaar. Op het strand heb ik dansles gekregen van Kahlidou, een jongetje met syndroom van down. Hij pakte me bij mijn heupen en hoppa ik moest eraan geloven, vanuit zee werd ik keihard uitgelachen door de nanny’s en ik heb ervan genoten haha. Donderdag was de laatste schooldag van deze week, omdat het vrijdag een of andere feestdag was. Donderdagmorgen was ik echt doodop, want Kahlidou bedacht ’s nachts (om 1 en om 4 uur) dat hij wel kon oefenen met trommelen op mijn deur. Hij is enorm ritmisch, maar toch vond ik het geen succes. Donderdagmiddag zijn de kinderen weer naar huis gegaan en had ik een lang weekend.. En ja daar was ik wel aantoe. Om 6 uur ben ik ’s morgens wakker en begint mijn dag, om 20.30 liggen de kinderen in bed, dus ja lange werkdagen. Maar het is heerlijk om te doen! Wat betreft het eten in huis mag ik echt niet klagen, tot nu toe is het heerlijk. Rijst, rijst en nog meer rijst, maar het is lekker klaargemaakt en elke dag hebben we vis of vlees erbij. Ik had nooit verwacht dat ik vis zou eten met kop, maarja zo eten ze het hier. We eten het uit een grote schaal die op de keukenvloer staat, omdat ik nieuw ben mag ik gelukkig een lepel gebruiken maar ik denk dat ik straks ook met mijn handen moet gaan eten.
Donderdagavond heb ik samen met Lizzy mijn was gedaan, tjemig nu snap ik dat ze hier zo gespierd zijn! Wat een karwei, ik heb de blaren in mijn handen en mijn bovenarmen zijn compleet lam. Maar het is gelukt, mijn kleren zijn schoon en hangen te drogen! Vrijdag ben ik met Willemijn naar hotel Sunswing geweest, lekker liggen op het strand. Het was net het paradijs, met een werkende douche en een wc met bril! Gister ben ik met Marloes, Angela en 2 Gambiaanse vrienden van Marloes naar de serrakunda market geweest, want ik wilde een sportbroekje om te gaan hardlopen. Ook heb ik 4 meter batikstof gekocht. De kleermaker heeft de maten van Marloes en mij opgenomen en als het goed is hebben wij morgen een nieuwe broek. We zullen zien ;)De rest van de middag en avond brachten we door op Kotu beach, dat is een heerlijk stuk strand en in maart heb ik daar met mama in een hotel gezeten. Met Angela was ik een stuk aan het wandelen en op de terugweg hoorde ik opeens ‘ALETTA’, een van de security jongens had mij herkend. Echt enorm knap, want ik liep 100 meter verder en hij wist niet eens dat ik terug ben. Bij het hotel heb ik een paar jongens gedag gezegd en allemaal vroegen ze naar mijn moeder.. Ik denk dat ze ons wel gezellig vonden in maart haha. In de avond werd op het strand een kampvuur gemaakt en daar hebben wij dansles gehad. Mijn conclusie ik ben en blijf een lompe olifant ;) Vanmorgen ben ik samen met Pah de watchman van second home naar het strand geweest om hard te lopen. Dit ging eigenlijk nog best goed, het is enorm zwaar in het zand en de zon scheen volop. Maar ik heb grotendeels mee kunnen rennen en daarna hebben we nog een stuk over de rosten gekleuterd, kortom morgen kan ik niet meer lopen ;)
Oja ik heet nu Adema.