Dat was even spannend.

We zijn weer een week verder. Deze week heb ik iets meegemaakt, waarvan ik dacht moet ik dit wel delen? Na lang twijfelen heb ik besloten van wel, want ook dit hoort bij mijn reis.. Amadou de chauffeur van het project wilde graag dat Marloes en ik mee gingen naar een voetbalwedstrijd, dus afgelopen zondag zaten wij op de mooiste plekken in het midden van het stadion. Marloes en ik hebben ons doodgelachen, want voetballen kunnen ze hier echt niet. Maar in huilen en aanstellen zijn ze juist erg goed. Ondanks het F-jes niveau gaat het publiek uit zijn dak, zingen dansen springen ze doen van alles. Zo stond Amadou bijvoorbeeld te springen op de bank. Kortom wij keken onze ogen uit, uiteindelijk stonden zelfs wij op de banken. Met angst dat het bankje het niet zou houden, maar dat ging goed! Opeens hoorden wij enorm geschreeuw en klommen links van ons een heleboel mensen in paniek door de tralies van de tribune. Wij hadden geen idee wat er gebeurde, maar wisten gelijk dit is niet goed. Toen hoorden wij drie knallen (achteraf bleken het losse flodders afgeschoten door de politie). Na deze knallen was de paniek compleet, iedereen probeerde weg te komen en Amadou had ons beiden aan een arm. Bij de uitgang aangekomen bleek dat het hek op slot zat… En de politie stond buiten het hek toe te kijken… Om ons heen werden kinderen over de hekken heen getild en zowel Marloes als ik hadden bedacht dat ook wij over het hek konden klimmen mocht het nodig zijn. Nog steeds was er complete paniek en iedereen dromde samen voor het hek, Amadou had ons tot voor de afgesloten deur gekregen en heeft als een malle staan schreeuwen dat er ‘toubabs’ (blanken) aanwezig waren. Uiteindelijk ging het hek open en konden wij maken dat we wegkwamen. Ik kan jullie vertellen dat ik nog nooit zo bang ben geweest en dat ik nu weet hoe het is om als een rat in de val te zitten. Toen dit gebeurde hadden wij geen flauw idee wat er gebeurde en waar die knallen vandaan kwamen. Dat maakte het allemaal enorm eng, gelukkig heb ik er nu geen last meer van. Ik voel me prima en ben ook niet bang ofzo.
Hier is het deze week weer enorm heet, ongeveer 34 graden! Ik begin al aardig te wennen aan het constante zweten en de gevolgen daarvan. Op dit moment zijn er ook enorm veel muggen, ik zit onder de beten en dat terwijl ik onder een klamboe lig en deet gebruik. In Nederland ga ik vaak op jacht naar dat ene rotvliegje dat me wakker houdt.. Hier heb ik ’s nachts een heel leger gefrustreerde muggen rondom mijn muskietennet. Ze zullen wel flink balen dat ze niet bij mij kunnen.
Op school gaat alles net als vorige week.. Wel kan ik weer wat blauwe plekken toevoegen aan mijn verzameling. Sinds dinsdag is er een nieuw jongetje in de klas van Marie. Hij is denk ik een jaar of 6 en autistisch. Het is een heel aandoenlijk jongetje en de docenten willen graag dat hij leert te spelen met knuffels. Woensdag heb ik twee uur met hem en een knuffel op schoot gezeten, de schade 1x gebeten en 5x geknepen. Maar nu loopt hij rond met de knuffel in zijn hand, dus ja het was het waard. Op school is het soms best vervelend om telkens aangeraakt te worden, soms heb ik er gewoon geen zin in. En meer dan eens grijpt een van de kinderen je bij je borsten, de kleine viespeukjes. Daarnaast worden mijn t-shirt en broek standaard gebruikt als zakdoek, wat ook niet echt ideaal is. Wat betreft het straffen hier moet je een stuk harder zijn dan in Nederland. Hier gaan ze echt niet luisteren als je ze vraagt te stoppen met slaan. Daarnaast is het slaan van kinderen in Gambia heel normaal en de kinderen op school krijgen denk ik veel slaag thuis. Op school is de regel dat docenten niet mogen slaan, maar ik heb het al meerdere malen zien gebeuren. Marloes en ik zijn op school de helft van de tijd bezig kinderen te straffen door ze met hun hoofd naar de muur te laten zitten. Als dit niet werkt hebben wij nog een andere straf, we laten het kind zijn stoel ondersteboven op zijn hoofd zetten en laten hem zo geruime tijd staan. Een echte aanrader, want binnen een paar minuten zijn ze het al spuugzat.
In huis is het enorm hard werken, sinds deze week is er nog maar 1 nanny in plaats van 2. Vooral ´s morgens en ´s avonds heb ik nu een heleboel te doen, ik vind het zelf wel lekker. Maar ik merk dat de nanny en Marie het wel erg zwaar hebben. Hopelijk wennen ze snel aan deze situatie. Maandag begon de week lekker, vlak voordat we thuis waren poepte Kalidoe in zijn broek. Nou ik ga niet snel over mijn nek, maar nu moest ik even maken dat ik weg kwam! Ik zie het nog langs zijn benen druipen, gadver wat was dat vies en de geur.. Ik weet niet wat die jongen in het weekend te eten krijgt, maar gezond rook het zeker niet! Woensdag na het zwemmen was Kalidoe zo enorm moe dat hij ´s avonds bij mij op schoot in slaap viel, ik heb hem maar naar zijn bed gedragen. Ook Isatou breng ik regelmatig naar bed. Dinsdag heeft ze me enorm uitgelachen, omdat ik veel te voorzichtig was. Ik wilde haar geen pijn doen, dus het lukte me nauwelijks haar kleren uit te krijgen en zij, ze had de grootste lol. Op donderdag ga ik voortaan niet meer mee naar school, deze ochtend hou ik mij samen met Sharon, het meisje dat hier een paar dagen in de week stage loopt, bezig met dingen voor het huis. Afgelopen donderdag ben ik met Sharon wezen liften, dat gaat hier heel makkelijk. Je steekt je hand op en in no time kan je instappen. Onze eerste chauffeur vergat ons eruit te laten op onze bestemming, de 2e bracht ons terug naar onze bestemming. De 3e gaf ons een heerlijke appel en de 4e had een enorme auto. Toen waren we weer op de plaats vanwaar we gestart waren ;)
Ik merk dat de kinderen in huis nu gewend aan mij zijn, ze zijn veel losser dan vorige week. Begin van de week heb ik met Bakary, Ibrimo en Omar rondjes om het huis gerend. Deze drie jongens zijn van mijn lengte en gaan gillend als meisjes voor mij op de loop, geweldig. De jongens komen nu telkens om een potje te stoeien en ik ren me dus helemaal rot hier! Maar wat een heerlijk leven hebben die jongens, ze lachen de hele dag! En Bakary, die blijft maar kletsen, kletsen en kletsen, en ik.. Ik versta er geen woord van, maar toch lig ik telkens in een deuk.
Donderdagavond voelde ik mij voor het eerst niet lekker. Op zich niet heel gek, want toen ik begon na te denken kwam ik tot de conclusie dat mijn wc pot iets te weinig bezoek krijgt. Maarja wat wil je ook met alleen maar witbrood. Vrijdag op school aangekomen voelde ik me toch wel heel ongelukkig, uiteindelijk ben ik maar naar huis gegaan. Marloes had ergens wat bladeren geplukt en hier hebben we een slijmerige vieze thee van gemaakt, geloof me binnen 5 minuten zat ik op de wc. Daarna hebben wij onszelf verwent met een bezoekje aan Jojo’s. Zachte stoelen, geen zeurende mensen en eten.. Goddelijk, na dagen van alleen maar rijst konden wij onze borden er wel bij opeten! Zaterdag stond in het teken van chillen op het strand en ja mijn kleurtje begint al aardig te lijken op dat van de plaatselijke bevolking ;) Hopelijk gaat mijn figuur dezelfde kant op, want jemig wat zijn ze hier allemaal gespierd!