Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht

Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht.. Eens een fan altijd een fan! Nog nooit heb ik de intocht gemist, maar helaas is internet hier zo slecht dat uitzending gemist niet werkt. Dus dit jaar doe ik het zonder intocht en zonder sinterklaas op bezoek bij sesamstraat! En natuurlijk zonder chocoladeletters en zonder (chocolade)pepernoten.. Daarover gesproken, bewaar maar wat voor mij!
Afgelopen zondag zijn Marloes en ik lopend naar Kotu gegaan, voor de verandering hoopten wij onderweg veel aangesproken te worden. Waarom, we hadden de mooiste verhalen bedacht en waren in een bijzonder aparte bui.. Het begon in de supermarkt, hier wilde men weten waar wij vandaan kwamen, Marloes zei Alaska en ik zei China. Dat klopte dus niet helemaal en daarom hebben wij ons verhaal maar even afgestemd. Daarna hebben we mensen wijs kunnen maken dat de littekens die wij beiden hebben op onze schouder veroorzaakt zijn door het vechten met beren in Alaska. Je zou het niet verwachten, maar volgens mij geloofden ze ons, bijzondere mensen hier ;) Zondagavond hebben we ons eigen einde van het weekend feestje gehouden, dansend (of wat daarvoor doorgaat in mijn geval) op reggae aan het strand van Kotu.
Maar aan elk weekend komt een einde, dus ja maandag was het weer tijd om aan de bak te gaan! Op school werd verteld dat er twee dagen public holiday zouden zijn, op dinsdag en woensdag.. Echter maandagavond laat werd Marie gebeld dat de president toch had besloten dat dinsdag niet doorging. Ja zo gaat dat in Gambia, dus dinsdagmorgen om 8.30 zaten wij toch weer in de bus om naar school te gaan. Op school krijgen we veel bezoek van toeristen en maandag had een groepje van hen een watermeloen meegenomen voor de kinderen. Een heel leuk idee, maar poeh wat een gedoe. Zo moet je die watermeloen verstoppen tot het moment van eten. En tijdens het eten moet je zorgen dat alle kinderen krijgen, nou het is gelukt de kinderen een blij smoeltje te bezorgen. Maar mijn eigen smoeltje stond op onweer, wat zijn sommige volwassenen hier vervelend! Marie heeft niets gehad, de andere docenten hadden allemaal een groot stuk en zeiden tegen Marie ‘go to your toubab’. Marloes en ik hebben alle kinderen gegeven, maar er was niets over. Oftewel de enigen die niets hebben gehad zijn Marloes, Marie en ik.. Woensdag ging de public holiday gelukkig wel door, alle kinderen hebben geholpen met het schoonmaken van het huis. En toen was het tijd om naar het strand te gaan, het uitje wat wij elke woensdag doen met de kinderen. Helaas was Amadou ziek, dus moesten we lopend. De kinderen die dit niet konden heb ik in een taxi gezet. En toen stond ik op het strand met 5 kinderen, waarvan maar 1 luisterde. De andere 4 gingen elk een andere kant op en een begon spontaan tegen mij aan te piesen.. Ja daar ging mijn goede humeur ;) Toen kwam Marie eraan, met de mededeling dat de andere kinderen het strand niet op mochten van de politie. Ze waren terug naar huis, met moeite heb ik mijn 5 kids in de taxi gekregen en ook wij zijn terug gegaan. Thuis aangekomen waren de meiden ontroostbaar en de jongens heel stilletjes, want allemaal kijken ze enorm uit naar het zwemmen. Veronique de nanny vond ik in de slaapkamer van de kinderen, ook zij was enorm van slag. Al drie jaar lang gaat ze elke woensdag naar het strand met de kinderen. Veronique zei dat dit de eerste keer was dat we niet door mochten en dat we wel hadden mogen gaan als we in een auto hadden gezeten. Dit is logica waar ik niet bij kan! Marloes en ik hadden besloten taxi’s te regelen, die kinderen moesten gewoon naar het strand! Het geld wat ik woensdag heb uitgegeven aan de taxi’s is voor mij het best bestede geld tot nu toe. De glunderende koppies van de kinderen toen ze merkten dat we toch naar het strand gingen zal ik niet snel vergeten. We hebben zoals elke woensdag een heerlijke middag gehad en ik heb weer een heerlijk stukje hardgelopen langs de zee. Donderdag was het tijd om Nederlands eten te maken voor de kinderen, pannenkoeken! De kinderen kwamen uitgehongerd uit school, want de kok was niet komen opdagen, die muts dacht dat ze donderdag ook nog vakantie had.. Net als de meeste docenten, Marie vertelde dat er van de 12 docenten 4 aanwezig waren, heel bijzonder. Maar in ieder geval wij hadden 50 pannenkoeken en die zijn in rap tempo opgegeten. Oja elke ochtend is het nu ook strijd tussen Omar en Cherno wie het snelst bij de auto is, want diegene mag voorin met zijn ‘wife’. Omar zijn wife is Marie en Cherno is mijn husband. Dus elke ochtend is het weer een verrassing of ik voor of achterin de bus zit haha.
Vrijdagmiddag hebben Marloes, Willemijn en ik lekker liggen chillen bij Sunswing, het leek wel of we vakantie hadden haha. ’s Avonds hebben we aardappelschijfjes gemaakt. Het maken duurde uren, want we hadden maar 1 pitje en een klein pannetje. Maar dat was het dubbel en dwars waard, volgens Marloes ben ik nog nooit zo stil geweest als toen ik mijn aardappels opat ;) Na drie week had ik eindelijk weer eens aardappels en ja ik ben een aardappelkind, dus je kunt je vast voorstellen hoe gelukkig ik was!
Gister mocht ik eindelijk mijn nieuwe jurk aan, want we hadden een bruiloft. Om 08.00 zat ik klaar, maar ik ben in Gambia dus mijn taxi liet nog even op zich wachten. In Banjul aangekomen moesten we, hoe kan het ook anders, wachten.. Degene die het huwelijk regelt was namelijk nog niet aanwezig. De bruid was een soort Zweedse Marijke Helwegen die de hele dag verbaasd kijkt en de bruidegom een jonge jongen van hier, die nu een betere toekomst heeft. Na het ‘officiële gedeelte’ werd het leuk, een heleboel jongens van het strand waren aanwezig. Dus met ongeveer 10 auto’s gingen we op weg, iedereen hing uit de auto met takken en in een van de jeeps zaten een stuk of 5 jongens met trommels. Claxonnerend, muziek luisterend, trommelend en schreeuwend gingen wij over de weg. Ook wij hingen natuurlijk uit de auto, maar pff soms was dat best spannend als onze chauffeur opeens met volle snelheid de auto schuin zette voor een ‘road block’. Bij zo’n road Block gaat de voorste auto dwars op de weg staan en iedereen springt uit de auto’s, al het andere verkeer kan dan dus niet verder. In tegenstelling tot Nederland lijkt niemand dat hier erg te vinden, ze lachen en claxonneren vrolijk mee. Na deze spannende reis kwamen we aan in Lamin, op de compound waar het feest was. Volgens mij was het hele dorp gekomen, echt het was enorm druk! Eerst hebben we flink staan dansen en toen begon het wachten.. Wachten tot de lunch klaar was, ondertussen werd de ene joint met de andere aangestoken. Maar ze roken hier gras, dus ach ;) Om 17.00 konden we lunchen en daarna hebben Angela, Marloes en ik met de kinderen gedanst tot we weggingen. Terug in Kotu was het gewoon koud, er waaide een enorm harde wind! Met een laag zand op mijn huid kwam ik om 23.00 thuis. Deze dag was weer een geweldige ervaring!

Ik heb nog een vraagje (die ik ook al op facebook heb gezet). Is er misschien iemand die een (oude) smartphone overheeft? Ik wil er graag iemand hier heel erg blij mee maken! Mocht je een overhebben, dan hoor ik het heel graag per whatsapp, mail of facebook  Eind november komt Anneke naar Gambia, het zou super zijn als zij er dan eentje mee kan nemen of anders eind januari met mijn ouders. Bij voorbaat dank :D