Kleine stapjes

Kleine stapjes.. Hele kleine stapjes en een heleboel frustratie. Als ik ’s morgens naar school ga zit ik met een enorm dubbel gevoel in de bus. Enerzijds ben ik blij om de kinderen te zien en wil ik zoveel mogelijk kinderen wat aandacht geven, een klein beetje liefde wat de meesten volgens mij niet gewend zijn te krijgen. Maar aan de andere kant, die docenten.. Ik ben er zo spuugzat van, het liefst zou ik hier eens flink mijn mond open trekken over hun manier van werken. Maar ik weet dat, dat niet werkt. Dit is zoals zij werken en het enige wat ik kan doen is accepteren dat het zo gaat en mijn best doen om af en toe hele kleine stapjes vooruit te maken. Vandaag kwamen er weer wat toeristen op bezoek, Nederlanders dit keer. Ik ben meegelopen met de rondleiding die ze kregen en poeh wat werden zij voorgelogen door de docent. Toen we bij het naaiatelier kwamen werden er allerlei kledingstukken en naaiwerken getoond, die volgens hen door de kinderen waren gemaakt. Nou ik weet een ding heel zeker, deze kinderen maken geen kleding. De docent die kookles geeft, of wat daarvoor doorgaat heb ik nog nooit zien bewegen tot het moment van de rondleiding. Opeens stond ze voor de klas les te geven, ze kunnen het dus wel degelijk.. Vorige week vrijdag kwam een van de jongetjes uit Marie haar klas strompelend op school, zijn knie zag er vreselijk slecht uit. Echt mijn knie is er niets bij. Met de minimale middelen hebben we de wond schoongemaakt en verbonden. Deze week zag het er nog veel slechter uit, de knie stond helemaal scheef en was gloeiend heet. Ik heb iedereen die het horen wilde en ook degenen die het niet wilden horen verteld dat hij naar het ziekenhuis moest, uiteindelijk heeft de directrice mij gelijk gegeven en heeft zij de buschauffeur opdracht gegeven om met de ouders te gaan praten. Het liefst had ik het jongetje zelf naar het ziekenhuis gebracht. Maar als ik dat doe ben ik over 1 maand blut, omdat ik dan met alle kinderen die wat krijgen heen zou moeten. Hoe graag ik ook helpen wil, het kan gewoon niet altijd en dat is hard.
Maandag heeft Isatou een enorme brok in mijn keel veroorzaakt, tijdens de pauze liep ik langs haar lokaal.. Daar lag ze helemaal alleen, de tranen rollend over haar wangen. Ik heb haar getroost en haar broertje Cherno geroepen. Cherno en Isatou communiceren enorm goed met elkaar en Cherno zei dat Isatou honger had. Ik ben opzoek gegaan naar eten voor Isatou en daarna heb ik haar hapje voor hapje eten gegeven, het kostte me uren. Maar dat het me zoveel voldoening zou geven had ik nooit verwacht! Na het eten ben ik bij haar gebleven, want anders was ze maar alleen.. Toen ik naar buiten keek voelde ik heel voorzichtig haar hand op de mijne. Ik keek haar aan en toen begon ze te lachen. Op dat moment kreeg ik een brok in mijn keel die een paar uur lang niet meer weg wilde. Isatou kan haar armen nauwelijks bewegen en dat zij nu juist mijn hand beetpakte, wooow wat deed dat veel met mij! Ik merk elke dag dat mijn band met de kinderen sterker aan het worden is en dat is een geweldig gevoel. Het werk is enorm uitputtend en ik heb vaak gebroken nachten, omdat bijvoorbeeld Kalidou even komt trommelen op mijn deur. Een wekker ben ik ook niet nodig, omdat Bakary om 5.30 vaak al begint met kletsen. Als de kids naar bed zijn hou ik het meestal nog een uur vol en dan duik ik moe, maar voldaan in mijn heerlijke bedje. Echter heb ik het nu ’s nachts soms koud! Sliep ik de eerste weken in mijn ondergoed, nu heb ik een pyjama en een laken nodig.. Ook kook ik nu water voor mijn gambiaanse douche, omdat de bekertjes water anders echt te koud zijn. Als het goed is krijgen we aankomende week weer wat mooier weer. Bijna alle kinderen in huis, inclusief mijzelf zijn afgelopen week verkouden geworden. Maar dat mag de pret niet deren, haha. Stiekem is het ook best lekker om nu eens nat te worden van de regen in plaats van je eigen zweet ;)
Vrijdag hebben we altijd school tot 12.00, toen het 12 uur was snapte ik er geen reet van. Marie was weg, Angela was weg, de bus van second home inclusief Amadou, iedereen was weg.. Gelukkig was Cherno er nog wel, dus ik wist zeker dat ik niet mijn lift gemist had, maar waar ze waren. Er zat niets anders op dan wachten en ach ook daar raak ik al aardig aan gewend. Ondertussen zat de schoolbus ook afgeladen vol met kinderen, maar ook deze stond te wachten.. Om 13.00 kwamen ze terug, ze waren naar het ziekenhuis geweest met een jongen die malaria bleek te hebben. Daarna konden we eindelijk gaan en YEAH weekend! Angela, Marloes en ik zijn het weekend gestart met een vers sapje en een kokosnoot onder de palmboom op het strand van Kotu. Ja, soms voelt het hier net als vakantie ;)
Okee nog een dingetje, ik haat muggen! Woensdag had ik 47 bulten op mijn benen. Hoe ze het voor elkaar krijgen.. Ik gebruik deet, heb bijna altijd een lange broek aan en slaap onder een muskietennet. Die stomme dingen zijn of enorm slim of ik ben gewoon… Minder slim..