Ziekenhuis, ziekenhuis, ziekenhuis.

Met regelmaat hoor ik mijn vriendinnen klagen over de problemen die zij ervaren met onze mannelijke medemens en dan doel ik in dit geval op het praat probleem. Volgens mijn vriendinnen kunnen mannen in Nederland niet praten. Nou vriendinnen kom naar Gambia, hier trekt niemand zijn mond open. Vorige week zaterdag avond kwam Marie thuis, terwijl Marloes en ik hadden gekookt voor twee Gambiaanse vrienden. Wij dachten dat Marie hier niet blij mee was, want ze keurde niemand een blik waardig en zette de tv op een achterlijk kinderprogramma.. Je snapt het al, Marloes en ik waren not amused. Zondagmorgen dacht ik zo, nu wil ik weten waarom zij zo doet. Ik heb allang geleerd dat je hier nergens omheen moet draaien, want dat kunnen zij zelf verdomde goed. In no time kwam Marie met de reden van haar gedrag, het zoontje van haar zus is ’s middags verdronken in de put. Woow, het jongetje was nog maar 2 jaar oud. Als ze dit had verteld, hadden wij gegarandeerd allemaal een hele andere avond gehad.. Dus de wijze les van vandaag, blijf vooral praten ;)
Zondagavond was het weer tijd voor reggae, maar voor het zover was hebben we gegeten rond een kampvuur op het strand. Heel erg leuk en het eten was grandioos lekker! Toen we naar huis wilden startte de auto niet, ach ook dat komt regelmatig voor.. Tijd om te duwen dus, in no time stonden we met ongeveer 7 man de auto te duwen!
Maandagmorgen zijn Marloes en ik meegegaan naar het ziekenhuis met Isatou en haar moeder. Poeh wat een ervaring was dat, het ziekenhuis is bomvol. Overal zitten, lagen en of stonden mensen buiten te wachten. Hier is het zo dat mensen vaak pas naar het ziekenhuis gaan als het al ‘te laat’ is, je kunt je dus wel een voorstelling maken van wat wij hebben gezien. Ook in het ziekenhuis moet je lang wachten, het kan zo zijn dat je uren buiten zit voordat je een keer wordt geroepen. Maandag met Isatou was een emotionele ervaring. Het is namelijk zo dat de moeder van Isatou vier kinderen heeft, waarvan drie met dezelfde ziekte. De oudste van deze drie is inmiddels overleden en wij zagen in het medisch dossier (of wat daarvoor doorgaat) wat hun moeder bij zich had, dat zij is overleden aan een longinfectie. Nu waren wij dus met Isatou in het ziekenhuis, voor hetzelfde probleem. Deze moeder is enorm gek op haar kinderen en het verdriet was van haar gezicht af te lezen, ze heeft Isatou geen moment los gelaten. Isatou moest de hele week in het ziekenhuis blijven, ze heeft een longontsteking.. Hier is het normaal dat familie voor de patiënt zorgt, doen zij dit niet dan heeft de patiënt geen eten en drinken. Ook Isatou haar moeder is dus de hele week in het ziekenhuis gebleven. De medicijnen die Isatou nodig heeft, moesten wij ook zelf aanschaffen en sterker nog, die waren niet in het ziekenhuis te krijgen dus moesten we naar een andere apotheek. Isatou blijft ook nu vooral lachen, zodra ze je ziet gaat haar koppie stralen. Heel erg knap, want ik zou dood ongelukkig worden in dat ziekenhuis. Woensdag was het opnieuw tijd voor het ziekenhuis, dit keer met Buba. Buba heeft nu medicijnen, maar om die bij hem naar binnen te krijgen zijn zeker vijf personen nodig. Zodra hij de medicijnen ruikt, komt er een soort oerkracht in hem vrij en zie hem dan maar eens in bedwang te houden.. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo’n hekel heeft aan medicijnen slikken. Vrijdag ben ik opnieuw bij Isatou gaan kijken, donderdag ging het helemaal niet goed met haar. Maar toen ik vrijdag kwam zag ze redelijk goed uit, omdat de arts niet aanwezig was moet ze ook dit weekend in het ziekenhuis blijven.
Dinsdag heb ik een naamceremonie gehad, het klinkt mooier dan het is hoor.. Het was vooral zitten en wachten, zoals vaker voorkomt hier. Na ongeveer 1,5 uur in de geitenpoeplucht, we zaten naast het geitenhok, kregen we eindelijk de kleine van een week oud te zien. Dat was toch wel heel schattig. Ook was er eten, maar helaas vonden Marloes en ik dit niet echt een succes, in de schaal lagen organen die ik liever niet opeet. Ons plan, op naar typisch Holland voor een kaassoufle en kroket! Toen wij wegreden van de naamceremonie kwamen wij door een stukje Gambia, wat mij weer deed beseffen hoe arm Gambia is. Gambia is echt een van de armste landen in Afrika, er zijn geen fabrieken en er is geen export..
Woensdagmorgen was het tijd om naar de markt te gaan en inkopen te doen voor de school. Nou in Nederland is de supermarkt al niet mijn hobby, maar de markt hier.. Iedereen loopt tegen elkaar aan te duwen, het stinkt en het stikt er van de vliegen op bijvoorbeeld stukken vlees of vis. Wat waren wij blij toen we klaar waren en terug konden naar school. In Nederland maken wij vaak grapjes over bepaalde groeperingen die met veel mensen in een busje zitten.. Nou jongens, Gambianen kunnen er ook wat van! Donderdag was het tijd om naar de social welfare in Banjul te gaan, Marloes en ik willen weten waar de kinderen terecht komen wanneer zij te oud zijn voor school. Helaas bleek ons vermoeden waar, voor kinderen met een mentale handicap is er geen vervolg. Er zijn geen sociale werkplaatsen en/of woonvoorzieningen. De kinderen belanden in een psychiatrische instelling of blijven thuis, met alle gevolgen van dien. Hoog tijd dus om te kijken of er iets mogelijk is, volgende week donderdag starten wij ons onderzoek met een gesprek bij de social working place voor mensen met een lichamelijke handicap.
Zaterdag morgen weer naar de Serrakunda market, dit keer voor de boodschappen voor Second Home. Gelukkig had Marie er ook niet heel veel trek in, dus in sneltreinvaart zijn wij over de markt gegaan. Daarna was het tijd voor relaxen.. Maar niet zomaar relaxen, relaxen met Anneke en Aad die sinds vrijdag in Gambia zijn. Na 5 weken douchen met een emmer en bekertje kon ik nu eindelijk onder een echte douche en nog mooier een douche met warm water! Na deze heerlijke douche heb ik toch zeker 10 minuten aan mezelf geroken, want mmmmmh wat rook ik lekker. Afvallen kan ik ook wel vergeten, want ik heb een enorme tas met allerlei lekkers! En oja, een blikopener.. Daar ben ik toch zo blij mee, want het openen van een blik kostte me altijd enorm veel tijd. Probeer maar eens een blik te openen met alleen een mes. Kortom ik ben nog gelukkiger dan ik al was! Zaterdagavond heerlijk uit eten geweest en mensen gekeken met Anneke en Aad. Dat gaan we zeker nog een keer doen ;) Maar eerst gaan we dinsdag met zijn allen naar een bruiloft hier!