Na school.. Wat dan?

Dit verslag gaat over de week van 2 tot en met 8 december. Door wat gedoe met internet, lukte het even niet om mijn verslag netjes op zondag te posten. Mijn welgemeende excuses, hahaha :p
Maandag ging ik zoals gebruikelijk eerst mee naar Tanji, waar Cherno en Isatou wonen. Isatou is zondagavond laat ontslagen uit het ziekenhuis en was dus weer thuis. Deze week blijft ze nog wel bij haar moeder, gelukkig zag ze er een stuk beter uit en reageerde ze goed op ons. Na school was het tijd om naar big mama te gaan voor een nieuwe jurk, want ja bij een bruiloft horen ook nieuwe kleren! Dinsdag was de grote dag voor Willemijn, jaja ze ging echt trouwen.. Marloes en ik hebben ’s morgens het cadeau opgehaald en daarna was het tijd voor een lekkere warme douche bij Anneke en Aad. Na deze heerlijke douche herkenden wij onszelf bijna niet, we roken lekker, ons haar zat goed en we hadden voor de verandering eens wat plamuur op onze kop gesmeerd. En natuurlijk hadden we onze nieuwe jurk aan. Fris en fruitig zijn we op pad gegaan met Anneke en Aad, in Bakau aangekomen konden we direct aanschuiven bij het eten. Dit was de eerste keer dat ik niet heb hoeven wachten op het eten haha, proficiat Willemijn :D Of kwam het, omdat wij gewoon stiekem veel te laat waren.. Het maakt ook niet uit, Marloes en ik waren er erg blij mee, want regelmatig vergeten wij te lunchen of te ontbijten.. Zo ook op deze dag ;) Gedurende de bruiloft heeft Anneke de hele middag met hetzelfde kindje op schoot gezeten waardoor zij een mooie smoes had om niet te hoeven dansen. Zelf kwam ik er niet zo makkelijk onderuit, maar dat hoefde ook niet. Want op de een of andere manier vind ik dansen hier wel leuk ;) Bij het avondeten heb ik mijn vingers afgelikt, mmmh even iets anders dan rijst. Lekkere noedels met kip, al met al een geslaagde bruiloft.
Mijn week is volgens mij niet compleet zonder een ziekenhuis bezoek. Woensdag had Alagie, een lichamelijk en verstandelijk beperkte jongen, een enorme snee op zijn elleboog. Met zijn twee vrouwen, Marloes en ik, ging hij naar het ziekenhuis. Ze zeiden dat hij voor mocht, omdat zijn wond bloedde. Ik denk dat hij voor mocht, omdat Marloes en ik erbij waren. Maar ach wat maakt het uit, wij hebben niet twee uur hoeven wachten. Alagie kreeg een spuit in zijn arm en toen werd er gehecht. Nou vanaf nu zal ik heel voorzichtig doen, want ik zou toch voor geen goud met hem willen ruilen! Aan zijn gezicht was te zien hoeveel pijn hij had, Marloes had zijn gewonde arm vast en ik zijn andere hand. Toen het hechten klaar was, moest ik eerst even mijn hand bewegen, want die was zo ongeveer afgestorven. Met aan elke hand een van zijn vrouwen liep Alagie lachend het ziekenhuis uit..
Donderdag hadden Marloes, Sharon en ik een afspraak bij de Directory of services for persons with disabilities in the Gambia. Om erachter te komen of er vervolgmogelijkheden zijn voor de kinderen van onze school. Het was een enorm interessant gesprek, maar de conclusie was niet anders dan vorige week. Voor kinderen met een mentale beperking is er niets.. Sociale werkplaatsen, zoals wij die kennen bestaan hier niet. En een vakopleiding is te hoog gegrepen voor deze kinderen, dus ja waar komen ze terecht na school? Ook met Lucy de hoofdonderwijzeres hebben wij gesproken over dit probleem. Het liefst zou zij zien dat er een plaats komt waar kinderen basisvaardigheden kunnen leren, zoals koken, wassen en schoonmaken. Door de kinderen dit soort vaardigheden bij te brengen, zijn ze niet meer ‘nutteloos’ voor de familie. Want ja, zo wordt er hier meestal over kinderen met beperkingen gedacht. Deze kinderen kunnen niets bijdragen in de compound en zijn daarom waardeloos. Marloes en ik zullen ons de komende maanden bezig gaan houden met uitzoeken wat er mogelijk is en of er iets op te zetten is. Want hoe mooi zou het zijn om de eigenwaarde van enkele van deze kinderen en jong volwassenen te vergroten?! We kunnen niet iedereen helpen dat klopt, maar alle kleine beetjes helpen.. Nu denk ik heel vaak: ‘op een dag moeten deze kinderen van school af en wat dan?’ Hoe het dan met ze verder zal gaan, daar wil ik niet teveel bij stil staan. Als ik dat zou doen, zou ik denk ik niet meer kunnen lachen hier. Het idee dat Marloes en ik misschien iets kunnen betekenen voor de toekomst van deze kinderen is een mooi streven en we zullen zien hoe het loopt. Ja Gambianen leven bij de dag en die instelling begin ik al aardig onder de knie te krijgen. In Nederland ben ik gigantisch van het plannen en voorbereiden.. Nu denk ik, ik zie het wel. We doen ons best en we zullen zien wat ervan komt. Ook plan ik niet meer dan een dag vooruit, want dat heeft toch geen zin.
Dat ik wat meer tijd voor mezelf neem, pakt erg goed uit. Ik voel me niet meer zo ontzettend moe als een paar weken geleden. Ik ben weer lekker energiek en klets iedereen de oren van de kop ;) Hardlopen kan ik helaas wel vergeten, mijn knie is namelijk verrot. Ik denk dat ik als ik terugkom in Nederland ik een nieuwe koop.. Gelukkig heb ik hier de zee en daar kan ik best een heel eind in zwemmen. Dus ik krijg nog steeds beweging genoeg, maar dat neemt niet weg dat ik soms heel erg gefrustreerd raak van mijn knie. Regelmatig kan ik niet de dingen doen die ik zou willen..
Mijn armen, benen en mijn rug lijken wel braille. Na 6 week zijn de muggen nog steeds niet zat van mij.. Ik wel van hun, maar helaas houden ze daar geen rekening mee.