Vakantie

Jippie jeej, het is vakantie!
Vorige week zondag dachten wij lekker te kunnen genieten van een avondje strand en reggae muziek, zoals elke zondag.. Helaas de winter is in aankomst en dat heeft tot gevolg dat het enorm waaien kan. Zondag was het dus niet echt een pretje om op het strand te zijn, het waaide en het was koud. Ach zo krijg ik tenminste toch nog een beetje kerstgevoel, want al die zon zorgt er niet echt voor dat ik besef dat het bijna kerst is..
Maandag was het dan eindelijk tijd om een nieuw matras te kopen, met Chart en Marloes op naar Serrakunda. Marie had nog niet gebeld met Nederland, maar omdat ik toch wel een beetje ongeduldig werd heb ik zelf maar gemaild. Gelukkig waren de reacties enorm prettig en kreeg ik direct te horen dat ik op pad kon gaan voor mijn nieuwe tweede hands matras . Onderweg kregen we autopech, maarja ook dat is Gambia. Nadat we ongeveer een uur naast de auto hebben gestaan reed hij weer en konden wij onze missie vervolgen. Nu ben ik de gelukkige eigenaar van een beestjesloos matras. Mijn kamer is compleet gesprayd en ik heb overal kokend water overheen gegooid.. Je zou toch denken dat ze nu dood zijn, de tijd zal het leren.
Woensdag was het ‘kerstfeest’ op school, een bijzondere ervaring.. Op 1 docent na waren alle docenten achter de school zichzelf aan het volproppen. De kinderen, die vermaakten zichzelf met een paar trommels. Ze waren aan het dansen, zingen en spelen. Bijna allemaal hadden ze normale kleren aan, wat een verschil is dat zeg. Normaal lopen ze allemaal in een blauw uniform, nu was het een mengelmoes van Afrikaanse jurken, pakken en Europese kleding. Wij werden geacht te helpen met het maken van snoepzakjes, heel precies werden van alle soorten snoep 100 gesorteerd. Maar we hadden veel meer zakjes dan 100.. Dus uiteindelijk heeft een deel van de kinderen een zakje met frisdrank, chips en snoepjes… En een deel een zakje met frisdrank en chips, zonder snoep. Heel apart, maarja dat zal wel Gambiaanse logica zijn. Ook het uitdelen ging niet geheel vlekkeloos. De ene docent wilde het bij het uitstappen meegeven en een ander begon het op het schoolplein rond te delen. Al met al een lekkere Gambiaanse chaos. Woensdagavond heb ik me werkelijk doodgelachen, Kalidoe poepte voor de 2e keer die dag in zijn broek. De oudere jongens, Louie, Bakary en Ebrimo waren er volgens mij flink zat van. Bakary en Ebrimo zaten met chagrijnige koppen en volgens mij de nodige scheldwoorden Kalidoe op de huid. De gezichten van die jongens zorgden ervoor dat ik telkens moest lachen, waarop Louie zei don’t laugh! Dat maakte het niet makkelijker om te stoppen met lachen, wat natuurlijk pedagogisch heel onverantwoordelijk was. Want ook ik was heel boos op Kalidoe, hij weet namelijk dondersgoed waar de wc is.
Van mijn kleding is al een deel gesneuveld, bijvoorbeeld door de kinderen op school die eraan trekken of gewoon door het wassen met de hand. Maar helaas ben ik zelf ook weer eens lekker handig geweest, mijn mooie blauwe korte broekje was opeens groen gevlekt.. Ja dat krijg je als je een nieuw groen broekje erboven op legt. Veronique heeft het broekje voor mij gewassen met bleek, gevolg ik heb nu een super gaaf geel,groen,blauw gevlekt broekje! Veronique heeft heel hard gelachen om mijn reactie.
Donderdag was het verwendag voor de kinderen. Omdat Sharon ziek was heeft Marloes mij geholpen met het bakken van een enorme berg pannenkoeken. Op de Gambiaanse manier en met Nederlandse muziek zijn wij twee uur in de weer geweest. De kinderen vonden het weer heerlijk! ’s Avonds was het tijd om naar Ali Baba te gaan, dit is een restaurant in het toeristengebied. De kinderen waren door het dolle. Zelf zat ik naast Ebrimo, die het een leuk idee vond om mij pizza te voeren. Met grootse moeite kreeg hij een stuk pizza op zijn vork, vervolgens pakte hij mijn hoofd en drukte de pizza in mijn mond. Ik heb me weer eens doodgelachen om mijn grote vriend. Na het eten zijn de kinderen enorm uit hun dak gegaan op de muziek, iedereen in het restaurant keek naar de kinderen. Het was echt een komisch gezicht, de een danste nog bijzonderder dan de andere. Maar ik moet ze meegeven, ik doe het ze niet na ;)
Deze week was ik nog niet in het ziekenhuis geweest, dus mijn lichaam zou wel gedacht hebben dat ik het ziekenhuis miste ofzo. In ieder geval, vrijdagochtend om 3 uur werd ik wakker met gigantische buikpijnen. Ik kon nog net op tijd de wc halen en vanaf dat moment kwam het water er aan twee kanten tegelijk uit. Normaal is dat niet zo erg, iedereen is wel eens ziek.. Maar zodra ik probeerde om iets te drinken, gooide mijn lichaam het er direct weer uit. Het gevolg was dat ik ’s morgens nauwelijks op mijn benen kon staan en me enorm ellendig voelde. De kinderen kwamen nog aan mijn bed staan om een kerstliedje voor me te zingen en Kalidou kwam naast mij zitten, hij aaide mij over mijn voorhoofd en gaf me een kus op mijn wang. Toen liep hij weg, bij de deur keek hij nog even achterom en gaf me een kushandje. Ja die kinderen ga ik echt wel missen in de vakantie! Om half 10 kwam Willemijn mij halen, die vond dat ik naar het ziekenhuis moest en heeft mij naar de privé kliniek gebracht hier vlakbij. Echt wat ik haar dankbaar! In het ziekenhuis was ik vrij snel aan de beurt, conclusie: voedselvergiftiging en uitdrogingsverschijnselen. Ik moest blijven om aan het infuus en de medicatie te gaan. Willemijn bracht mij naar de afdeling en ja hoor, het was overvol. Geen bed was vrij, ach typisch Afrika. De verpleegster vertelde Willemijn dat ik even tijdelijk op een stoel moest wachten. Ik weet niet veel meer van wat er toen gebeurde, maar ik denk dat mijn lichaam instinctief dacht ‘ik zal een bed krijgen hier’. Volgens Willemijn zakte ik in elkaar en begonnen mijn ogen te draaien.. Ik weet alleen nog dat ik enorm misselijk werd en dat het zweet mij overal uitbrak, toen begon ik weer over te geven. Ik kan me herinneren dat ik dacht, goh wat heb ik nog veel vocht in mij. Nouja in ieder geval kreeg ik een bed en in no time werd er een infuus in mijn hand gejaagd. Daarna kreeg ik nog een injectie tegen het overgeven. Pff wat heb ik een hekel aan naalden! Na een uur begon ik op te knappen en na twee uur had ik het wel gezien. Maar denk maar niet dat ik naar huis mocht. Toen de verpleegkundige om 3 uur vond dat ik goed genoeg was, moest ik nog even wachten op de dokter… Die kwam om 5 uur. Met een tas vol medicijnen wist ik niet hoe snel ik thuis moest komen. De hele dag smachtte ik naar een douche en mijn tandenborstel. Willemijn heeft de hele dag naast mijn bed gezeten, echt wat een heldin! Ik weet niet wat ik zonder haar had gemoeten die vrijdag. Gister heb ik de hele dag slapend doorgebracht. Nu voel ik me weer fitter, de buikpijn is nog niet over, maar in vergelijking met vrijdag is dit een eitje. Mijn kerstvakantie is lekker begonnen!
Vanaf hier wens ik iedereen fijne kerstdagen en een gelukkig Nieuwjaar!

Nogmaals de vraag, mocht iemand nog ergens een smartphone hebben die niet wordt gebruikt dan zou ik het gigantisch fijn vinden om die te krijgen. Ik heb hier een paar mensen die ik er enorm blij mee kan maken. Mijn ouders komen 27 januari deze kant op, zij zouden het mee kunnen nemen…